Γύρισα!

Αγαπητοί φίλοι,
Επί τέλους, επί τέλους και πάλι μαζί!
Αγαπητοί οπαδοί της ελεύθερης πτήσης των χελιδονιών σας χαιρετώ και σας ασπάζομαι όλους μαζί αλλά και τον καθένα σας χωριστά! Σας γράφω μετά από πάρα πολύ καιρό που αναγκαστικά απουσίασα από την χελιδονοφωλιά μου. Και ιδού οι λόγοι:
Μια μέρα και ενώ είχα απογειωθεί για μία καθημερινή πτήση ρουτίνας, σε αναζήτηση ολίγων σπόρων, εχθρικοί κόρακες που παραφύλαγαν πίσω από ένα αλέτρι, με ανάγκασαν να προσγειωθώ σε μαντρί αγνώστου ταυτότητας, μου άρπαξαν με τα νύχια τους ό,τι είχα μαζέψει και με άφησαν τσιμπημένο και αναίσθητο. Επειδή εμείς τα χελιδόνια δεν διαθέτουμε ένα παγκόσμιο όργανο που να μας εκπροσωπεί, απεφάσισα μετά από μία ακόμα τέτοια πράξη βίας και επειδή οι βιαιοπραγίες έχουν γίνει ένα καθημερινό φαινόμενο στην ζωή των χιλιάδων χελιδονιών της πατρίδας μου, να διαμαρτυρηθώ και να καταγγείλω το συμβάν στην Βουλή των Ιπτάμενων Λόρδων. Πέταξα μακριά και μετά από μερικές ημέρες, έφθασα στην πλατεία Συνταγμακλάμματος και προσγειώθηκα ακριβώς μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Χελιδονιού.

Για να μην μου δώσουν αρκετή σημασία έκανα πως ήμουν και εγώ περιστέρι και βοσκούσα μπροστά στον κόσμο. Τα περιστέρια που ήσαν εκεί με αναγνώρισαν και μου έκαναν φιλικά σήματα να προχωρήσω μαζί τους. Και εκείνα ετοίμαζαν την δική τους ειρηνική διαδήλωση με τα αιτήματα του δικού τους κλάδου. Ο αρχηγός του σμήνους μου εξήγησε, ότι η δική τους διαμαρτυρία αφορούσε την ίδια τους την ύπαρξη και υπόσταση γιατί δεν υπήρχε όπως κάποτε όλος αυτός ο κόσμος που κατέβαινε να τα ταΐσει με κουλούρια και ψιχουλάκια. Τα ανθοπωλεία όπως και πολλά άλλα μαγαζιά της περιοχής έκλεισαν, και γενικότερα όπως πολύ σοβαρά μου εξήγησε ο αρχηγός-περιστέρι, υπάρχει το φαινόμενο της «ερήμωσης στην πόλη». Ακριβώς αυτόν τον όρο είχα ακούσει πετώντας δίπλα από ένα ανοικτό παράθυρο της Βουλής στην διάρκεια κάποιας αγόρευσης γιατί μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Στην επόμενη φουρκέτα στον αέρα, από το ανοικτό παράθυρο, ξαναείδα τον ίδιο ομιλητή να διορθώνει τα γυαλιά του μπροστά σε ένα ακροατήριο πολύ λίγων ανθρώπων. Από τότε θεώρησα σκόπιμο να εντάξω στο καθημερινό λεξιλόγιό μου μία φράση «Όχι στην ερήμωση».
«Όμως χελιδόνι μου, εσύ πώς από εδώ;» ρώτησε με πραγματικό ενδιαφέρον ο αρχηγός περιστέρι. «Ποιά είναι η ιστορία σου;»
«Όχι στην ερήμωση!» φώναξα. Με λυγμούς στην φωνή εξιστόρησα σε όλο το κοπάδι των περιστεριών της πλατείας το πάθημά μου. Στο τέλος κανείς μα κανείς δεν μιλούσε. «Όχι στην ερήμωση αλλά και όχι στην βουβαμάρα!!» φώναξε ένα άλλο περιστέρι. «Γι’ αυτό μη στέκεστε βουβά και εκδηλωθείτε, πέστε κάτι επιτέλους!» συνέχισε το ίδιο περιστέρι με πάθος.
Ένα άλλο περιστέρι πήρε τώρα τον λόγο. «Φίλοι μου. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον πολιτισμό μας είναι η σύγχυση. Πρέπει όλοι να τοποθετηθούμε σε αυτό που συνέβη στο αδέλφι μας το χελιδόνι. Ότι ήταν μια εγκληματική επιθετική ενέδρα, που θα πρέπει όλοι να την καταδικάσουμε θεωρητικά και πρακτικά.»
«Εγώ θα ήθελα να την καταδικάσω, αλλά φοβάμαι ότι θα με πουν ρατσιστή, και ότι στρέφομαι εναντίον της δράσης «Δημιουργία του πολυπολιτισμικού και πολυζωικού πάρκου Athens by night» όπου εμείς τα περιστέρια και εσείς τα χελιδόνια μαζί με γάτους θα αποτελούμε την κύρια ατραξιόν στα νυκτερινά κέντρα της πόλης κυνηγώντας τα μεν τα δε. Μάλιστα κύριοι, η ζωή μας κινδυνεύει να ανατραπεί. Από πτηνά που βόσκουν στις πλατείες και δέχονται κουλούρια και χάδια από πιτσιρίκους να γίνει ένα ριψοκίνδυνο νούμερο τσίρκου για νυχτερινά κέντρα για ενήλικες μόνο.»
«Μα πως είναι δυνατόν να πιστεύετε ότι μπορούν να μας συμβούν τόσο άσχημα και απίθανα πράγματα;» φώναξε ένας πάπιος που περνούσε όλως τυχαίως εξερχόμενος από τον διπλανό κήπο. «Εδώ ο Ζακ Λε Ροκφόρ, ο υπεύθυνος για την εξέλιξη του ευρυζωικού υδροβιότοπου, μας διαβεβαίωσε ότι πάνω από όλα έχει αξία η ζωή των ζώων. Μάλιστα για την καλλίτερη προστασία μας θα πρέπει να φοράμε ειδική ζώνη φωσφόρου όταν κυκλοφορούμε τα βράδια για να φαινόμαστε από μακριά και έτσι να αποφεύγονται οι συγκρούσεις που θα μπορούσαν να αποβούν για εμάς μοιραίες. Πα, πα, πα…»
«Και γιατί θα πληρώνει πρόστιμο όποιος δεν φοράει αυτή την προστατευτική ζώνη; Σκοπός αυτού του μέτρου είναι η προστασία της ζωής μας ή η είσπραξη νέων φόρων; Απα, παπα…» φώναξε ένα χρυσόψαρο που κολυμπούσε στην λιμνούλα της πλατείας. «Αφήστε που εμείς τα χρυσόψαρα στις λιμνούλες των πόλεων εκτός όλων των άλλων, κινδυνεύουμε να πάμε από ιαπωνικό σούσι…Μακάρι να βρισκόταν ένας καλός κύριος να με υιοθετήσει και ας ζούσα ταπεινά μέσα σε μία κοντή γυάλα σε ένα μικρό διαμέρισμα.»
Η συγκέντρωση όσο πήγαινε μεγάλωνε σε όγκο και σε ένταση. Το ανάγλυφο άγνωστο-χελιδόνι στο ομώνυμο μνημείο για πρώτη φορά φάνηκε να ζωντανεύει και να θέλει να κουνήσει τις φτερούγες του. «Φρου, φρου…, φρου, φρου». Δεν ξέρω αν σας έχει συμβεί σε σήκωμα χαρταετού να κρατάτε κεφάλι, να τον αφήνετε έχοντας την πεποίθηση ότι εκείνος θα σηκωθεί αλλά να συμβαίνει το εντελώς αντίθετο… Ε, συνέβη ακριβώς το ίδιο και εδώ. Το άγνωστο χελιδόνι δεν σηκώθηκε από το μνημείο του.
Τα μεγάφωνα της πλατείας τσίριξαν. Κάποιος εξ ονόματος των παρευρισκομένων πτηνών διάβαζε το ψήφισμα της συγκέντρωσης : «Για πρώτη φορά από εποχής Νώε αισθανόμαστε την ανάγκη να διαδηλώσουμε το ελεύθερο φρόνημά μας. Εξ ονόματος όλου του καθώς πρέπει ζωικού βασιλείου όλων των ζώων και των πτηνών αποφασίζουμε να υποστηρίξουμε την ελευθερία μας και την δημοκρατία μας απέναντι στις καθημερινές απειλές που αυτές υφίστανται…»
Την συνέχεια διέκοψε ξαφνικά ένας κοκαλιάρης κοκκινολαίμης με τρεμάμενη φωνή από συγκίνηση ή από το κρύο : «Αδέλφια πουλιά, ποιος είπε ότι μπορεί το οποιοδήποτε χελιδόνι να διακόπτει την ομαλή ροή του χειμώνα που εμείς προαναγγέλλουμε κάθε Νοέμβριο, και να τιτιβίζει με το έτσι θέλω; Αυτό αποτελεί ξεκάθαρη παρέμβαση στα καθήκοντά μας. Το τέλος του χειμώνα θα έλθει όταν δώσουμε την άδεια εμείς. Και εμείς θα την δώσουμε όταν τελειώσει το κρύο».
«Και πως θα ξέρουμε ότι εσείς θα δώσετε τις θέσεις σας στα χελιδόνια μόλις τελειώσουν τα κρύα;» φώναξε κάποιο περιστέρι.
Το πράγμα πλέον χόντραινε πολύ…Η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη. Κάποιος κουνήθηκε από τον διπλανό μου θάμνο. Ήταν ένας πανέμορφος αν και ταλαιπωρημένος τσαλαπετεινός. Είχε ένα κεφάλι πολύχρωμο, πλημμυρισμένο από ηρεμία. Μετακινήθηκε περπατώντας χωρίς να πετάξει, που στην πτηνομιλουμένη μεταφράζεται σε λόγια «Σας πάω όλους μα όλους πολύ, μα πιο πολύ πάω εμένα τον ταπεινό.» Ανέβηκε και κάθησε τρυφερά στο πιο χαμηλό κλαδί. Ήταν τελείως σιωπηλός. Έβγαλε από το δεξί του φτερό ένα βιβλίο με τίτλο : "Το Μεγάλο Αλφαβητάρι. Από το Α ως το Ω. Εμπιστευτικό-Μόνο για πουλιά". «Αδέλφια μου» είπε ήρεμα. «Η μεγαλύτερη πηγή κακών στον κόσμο είναι ο αναλφαβητισμός. Η μόρφωση προάγει τον πολιτισμό. Για αυτό πρέπει όλοι να μάθουμε την άλφα-βήτα να την λέμε σαν το νερό ώστε μετά να μπορούμε να μορφωθούμε, να προχωρήσουμε σε σπουδές. Θα πρέπει όσοι έχουνε τις γνώσεις να βοηθήσουνε τους αναλφάβητους. Τα παιδιά μας θα γίνουν αναλφάβητα αν δεν πάνε σχολείο ζζζ... Είπα αν δεν πάνε σχολείο....ζζζζ...»
«Σταμάτα να μουρμουρίζεις στον ύπνο σου και μη γυρνάς φτερό για να κοιμηθείς.» ακούστηκε η φωνή της συζύγου μου χελιδόνας. «Πρέπει να πας τα παιδιά στο σχολείο. Σήκω αμέσως.»
«Χελιδόνα μου άστα γιατί έβλεπα ένα φοβερό όνειρο. Πάντως αν συναντηθείς με κοκκινολαίμη άλλαξε γρήγορα κλαδί και κάνε ότι τρέμεις από το κρύο. Αν δεις τσαλαπετεινό άρχισε να λες απέξω και ανακατωτά την αλφαβήτα. Αν δεις τον μπαμπά σου ζήτα του δανεικά και αν δεις την μαμά μου πες της να μας φέρει φαγητό για το μεσημέρι.»
«Α, κάτι που ξέχασα... Αν δεις ενοχλητικό φυσιοδίφη ...κουτσούλησέ τον.»


Καππαδόκης http://toxelidoni.blogspot.com/2011/03/blog-post.html